Ik heb echt moeten leren uit de ratio te stappen…

Cognitief was ik ontwikkeld. Ik vond het heerlijk om me overal in te verdiepen, las ook graag. Rationaliseren kon ik.
Maar mijn lach was óók stuk. Ik was nergens tevreden over. Ik gaf mezelf stress.
Oei, hier kwam ik achter toen ik ongeveer 20 jaar was. Noodgedwongen, omdat ik met dichtgeknepen keel rondliep en artsen na 2 jaar zoeken nog steeds niets konden vinden. Bij elk ziekenhuis en specialistenbezoek “hoopte” ik dat er iets werd gevonden. Tot op een dag de arts zei “Leer er maar mee leven”. No way – ik zocht verder.

En vond….

Op de behandelbank, ik?!

Ontspan je maar, zei de haptonoom (toen geen idee wat zo iemand doet). “Ik ontspan toch?”.
Werk aan de winkel zal ze gedacht hebben 😉 Ik was heel erg getraind in het analytisch brein. Als ik iets ervoer – rationaliseerde ik het weg. Ik moest, alleen nu, weg van de ratio, weg van de cognitie. Meer emotioneel aan de slag. Dat lukte maar moeilijk.
IK was gewend te doen, ik voelde een ongemak (emotie) – mijn keel kneep dicht – daar praatte ik dan overheen. Ik rationaliseerde het.
Had dat in al die jaren ervoor gedaan. Dit was mijn tweede natuur. Voelen was aan mij niet (meer) besteed.
Assesments invullen? Van tevoren bedacht ik me wat het einddoel zou zijn. En dus, manoeuvreerde ik mijzelf door die lijst met een einddoel voor ogen. Vragenlijsten, in die twee jaar onderzoeken rondom “Heb je stress?” – Nee natuurlijk niet! Kan toch niet, een meid van 20 met stress – vulde ik in vanuit logica.
En toen, brak het harnas.

Ongemak? Daar praatte ik overheen

Ik moest gaan opmerken, vanuit deze haptonoom: ik voel. Maar kon het niet plaatsen, wilde het weer uitleggen. Werd daar dus echt getraind in: het maakt niet uit wat IK ervan vind, dat ik verdrietig ben, maar voel het maar eens. Ik kwam achter mijn copingmechanismen. Achter mijn overtuigingen. Achter mijn stressoren (want: Ook al was ik heel braaf aan het bijslapen, mediteren, ik kwam erachter dat ik mezelf veel stress opleverde…. Een stressor kan komen van de buitenwereld (mail van x of y), of zoals een Leeuw vroeger. Maar het kan dus ook zijn (ik), overtuigingen die mijn gedachten en gedrag voeden, die hetzelfde gedrag in gang zetten alsof ik een leeuw zag. Ik kwam achter mijn copingmechanismen. Ik kwam achter hardnekkig gedachtegoed, dat verstopt zat achter slot en grendel, dat het licht moést zien. Inner work is waar ik dus al vrij jong mee begon, maar wat ik bleef doen.
Ik ontdekte de kracht van adem.
Ik leerde wat assertiviteit écht inhoud.
Een lichtere versie van mijzelf verscheen steeds meer ten tonele.
Ik voel nu beter wanneer ik een emotie heb. Ik kan daar iets beter naar luisteren. Ook in business.
Ook voor belangrijke presentaties.
Ik ben opener en eerlijker naar mezelf.
Naar anderen.
Ken de kern van assertiviteit.
Vroeger versterkte ik mezelf, nu laat ik juist dat harnas los. Kan ik kwetsbaarder zijn. Het is een ander soort kracht.

Fast forward naar mijn 37jarige zelf

In mijn inmiddels jarenlange werk als coach en leiderschapstrainer zie ik dit ook bij leiders.
Alle ballen hoog willen houden en daarmee versterken.
Want “Als iedereen naar je kijkt, dan moet het goed blijven gaan” Onder stress komt niet altijd de meest krachtige versie van jezelf naar voren.
Als je gewend bent dat men jou als succesvol ziet, is dat harnas vanuit cognitie een zekerheid.
Toch maar weer verzanden in kennis dan.
Want “wat als men ziet dat ik onzeker overkom?”
Je doet je beter voor dan je je voelt…
Je denkt “Ik als voormalig ….(vul je functie in), met diploma x en y, zal toch zeker wel moeten kunnen…..”
Dit geeft druk!

Afleiding zoeker? Workaholic? Geen écht succes meer kunnen ervaren?

Wanneer je onvoldoende kunt voelen en je copingmechanismes steeds het werk laat doen, blijf je onderdrukken… omdat we maar niet geconfronteerd willen worden met de pijn die eronder ligt. Doen we ook vaak in vorm van door blijven werken, lekker veel afleiding zoeken. Herken je dit? Ik wel hoor, maar weet dat ik hier waakzaam op ben. Waarom?
Dit levert uiteindelijk stress op. Dit is niet goed voor je lijf. Toch doen we dit wel. Want dit zorgt ervoor dat we controle voelen. Hoe meer je ervaart dat je controle hebt (hoeft niet daadwerkelijk zo te zijn) – van emotie weg gaan voelt als “controle”- hoe beter dit voelt. Toch levert dit op lange termijn wel stress op, én doe je dit jaar in jaar uit, dan heb je chronische stress.

Duurzaam leiden?

Waar resultaat én vervulling hand in hand gaan? Vervang die (schijn)controle. Durf uit te blinken in jouw zone of genius en al die andere ballen eens te laten vallen.
Ik weet waar ik over praat, want heb ook een gezin met drie dochters, een onderneming, een sociaal leven, familie, sport en ga zo maar door.
Maar:
We zijn allemaal anders opgevoed, dragen allemaal verschillende overtuigingen. Ook jouw sterkten en valkuilen zijn anders dan die van een ander, hoe jij met emotie of tegenslag omgaat, zal bepalen hoe succesvol jij je voelt. Het herdefiniëren wat succes écht is voor jou, bestaande uit de resultaten én hoe dat voor je zou moeten voelen, is waar jij mee aan de slag mag.
We zijn geen robots!

Voor nu sluit ik af met een warme groet, enne: als jij voelt dat dit ook jouw weg is, in je ondernemerschap/leiderschap – en merk je dat je hierop gespiegeld en gestuurd mag worden? Zodat resultaat en vervulling hand in hand gaan? Stuur me gerust een bericht.